Περί μουσικής, ανθρώπων και καφέ

12:58
Στα ακουστικά παίζει το «Όχι πια έρωτες- Κόρε. Ύδρο.». Έχω πιάσει μια σελίδα Α4, δίπλα μου μια «μισοάδεια» κούπα ζεστού καφέ που πλέον έχει κρυώσει. Βλέπεις, για άλλη μια φορά βλέπω τα πράγματα απαισιόδοξα. Βασικά, δεν μπορώ να θυμηθώ πολλές φορές τις οποίες σκέφτηκα κάτι θετικό.

Γιατί «μισοάδεια»; Γιατί όχι «μισογεμάτη»;

Τι να σου πω, δεν μου αρέσει καν το πώς ηχεί σαν λέξη το «μισογεμάτη». Πως στο καλό κάποιος είναι λειψός αλλά και γεμάτος; Οι λέξεις με μπερδεύουν. Είναι τόσες πολλές, κι όμως, καμία –χωρίς υπερβολές-, δεν καταφέρνει να περιγράψει αυτό που νιώθω.

Το χαρτί έχει αρχίσει να γεμίζει μουτζούρες. Πάντα αυτό το πρόβλημα είχα, ξεκινούσα να περιγράψω κάτι, αλλά ποτέ δεν το ολοκλήρωνα.

Δεν θυμάμαι τι ήθελα να πω.

Κάπου είχα ακούσει την φράση,
«Άλλωστε η πιο δύσκολη πράξη ήταν πάντοτε η ολοκλήρωση»
σίγουρα ο καθένας το μεταφράζει διαφορετικά, αλλά σε διαβεβαιώνω πως –τουλάχιστον κατά την γνώμη μου- ισχύει για τα πάντα. Προσπαθώ να θυμηθώ που το πήγαινα, αλλά όλο γράφω κάτι και όλο το σβήνω.

Τα πρώτα δάκρυα έχουν ήδη αρχίσει να ποτίζουν την σελίδα, να απλώνουν το μελάνι στο χαρτί. Δεν ξέρω καν τι

θέλω να γράψω, θέλω απλά κάτι να πω.

1:23

Στα ακουστικά παίζει το «Καμία Χριστίνα- Κόρε. Ύδρο.». Πίνω μια γουλιά από τον κρυωμένο μου καφέ. Δεν μου αρέσει κρύος. Μου κάνει εντύπωση που κάτι το οποίο θεωρώ τόσο γευστικό ζεστό, μου αφήνει κάτι τόσο δυσάρεστο

κρύο.
Δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει ποτέ αλλά κάτι τέτοια μικρά πράγματα της καθημερινότητας μου θυμίζουν τόσο πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις. Η αρχή τους πάντα τόσο γλυκιά, υπάρχει ενθουσιασμός, τόσο ωραίο συναίσθημα.

Θα έλεγε κανείς πως είναι όπως ένας καλός ζεστός καφές. Όπως ο ζεστός καφές μόλις γίνεται απλώνει τα αρώματά του σε ένα μικρό δωμάτιο, έτσι και η αρχή μιας σχέσης επηρεάζει όλο μας το περιβάλλον. Η τουλάχιστον εμείς το βλέπουμε ως κάτι ομορφότερο.

Το τέλος από την άλλη, πάντα δυσάρεστο –η τουλάχιστον έτσι το έχω ζήσει εγώ-. Δεν το χωράει ο νους μου πάλι, πως κάτι τόσο οικείο μετατρέπεται μέσα σε λίγες στιγμές σε κάτι απρόσωπο. Πως διαγράφονται οι αναμνήσεις άραγε;

Με τρομάζει ότι μπορεί κάποιο σημαντικό πρόσωπο για μένα στην ζωή μου, θα ξυπνήσει μια μέρα και το συναίσθημα του απέναντι μου θα είναι σαν το συναίσθημα μου για τον κρυωμένο πλέον, ζεστό καφέ. Η μυρωδιά θα έχει φύγει και το κρύο υγρό θα είναι ενοχλητικό στον ουρανίσκο του.

Στα ακουστικά παίζει το album των Jolly Roger “Κενό” .

Με τρομάζει η μοναξιά. Γιατί μάλλον δεν είμαστε όσο ενδιαφέροντες νομίζουμε εν τέλει. Και πρέπει να συμβιβαστώ με αυτό. Δεν μου αρέσει αυτή η σκέψη.

Χρειάζομαι ένα τσιγάρο. Δεν καταλαβαίνω γιατί το έχω συνδέσει με την ηρεμία. Νιώθω πως μαζί με τον καπνό, αδειάζουν και οι σκέψεις μου. Μου αρέσει να βλέπω τον καπνό να σχηματίζει φιγούρες, είναι τόσο αφηρημένο και ταυτόχρονα τόσο όμορφο. Αφαιρέθηκα πάλι. Που το πήγαινα άραγε;

Έχει πάει 2:18

Ελπίζω να μην σε κούρασα,
την επόμενη φορά υπόσχομαι, θα βρω κάτι πιο αισιόδοξο.