Η μαγευτική απλότητα της Lianne

Χανιά Τετάρτη 10.11

Το έτος 2021 και ο μήνας Νοέμβριος. Έναν χρόνο και κάτι ψιλά μετά τον self-titled δίσκο της Lianne La Havas, της υπέροχης βρετανίδας με τα όμορφα μαλλιά, τις τζαμαϊκανές/ελληνικές ρίζες και την βελούδινη φωνή (μέχρι και στις συνεντεύξεις ακούγεται υπέροχη η φωνή της), βρίσκω τον εαυτό μου να ακούει για πολλοστή φορά αυτόν τον δίσκο, με μια κούπα ζεστό καφέ στο χέρι και καμία όρεξη για διάβασμα. Είναι το 3^ο της LP και η πιο ολοκληρωμένη δουλειά της ως τώρα (ανυπομονώ για την επόμενη), με μια εξαιρετική παραγωγή, που αναδεικνύει το τεράστιο φωνητικό της ταλέντο, χωρίς υπερβολές. Και επειδή ο θεός είπε να μοιραζόμαστε τα ωραία πράγματα της ζωής, αποφάσισα λοιπόν να σας κάνω simp για την Lianne κάνω μια παρουσίαση του πιο πρόσφατου δίσκου της.

Ας ξεκινήσουμε αναλύοντας λίγο ποια είναι η καλλιτέχνιδά μας και πώς έφτασε σε αυτόν τον δίσκο. Γεννημένη το 1989 στο Λονδίνο της Αγγλίας από Έλληνα πατέρα και Τζαμαϊκανή μητέρα, η Lianne Charlotte Barnes είχε από μικρή πλούσια μουσικά ερεθίσματα, λόγω της αρκετά διαφορετικής κουλτούρας των γονιών της, αλλά και του γεγονότος ότι ο πατέρας της γνώριζε πολλά μουσικά όργανα. Μάλιστα από εκείνον απέκτησε και τις πρώτες γνώσεις πάνω στην κιθάρα και το πιάνο. Το γεγονός όμως ότι δεν είχε μία πολιτισμική ταυτότητα την εμπόδισε από το να νιώσει μέρος κάποιας και μόνο όταν θα πήγαινε να ζήσει στην Αμερική, όπου βίωσε τον συστημικό ρατσισμό απέναντι στους μαύρους, κατάφερε να το ξεπεράσει αυτό.

Εδώ μπαίνει λοιπόν και η αφορμή για την οποία γράφτηκε το album· ο έρωτας και ο χωρισμός. Η Lianne, τα χρόνια πριν την έκδοση του εν λόγω δίσκου, διατηρούσε σχέση με ένα άτομο αφροαμερικανικής καταγωγής, που ζούσε στο Los Angeles, επίσης ασχολούμενος στην μουσική βιομηχανία. Όταν μετακόμισε μαζί με την σχέση της, απέκτησε εμπειρίες και ένιωσε συναισθήματα που δεν είχε νιώσει έως τότε στην Αγγλία. Φοβούμενος για την ζωή τους, το αγόρι της θα την καθησύχαζε σε τυχόν τσακωμό που μπορεί να είχαν σε δημόσια θέα, επειδή γνώριζε πως, για την αστυνομία, δύο άνθρωποι με μαύρη επιδερμίδα που διαταράσσουν την ησυχία, ήταν αρκετός λόγος για να πυροβολήσουν. Επιπλέον, μια φορά, ενώ ήταν μέσα σε ένα Uber, είχε αρνηθεί να αγκαλιάσει την Lianne λόγω του ότι ήταν 4 μαύροι στο αμάξι, μαζί με τον οδηγό και τον αδελφό του αγοριού της, και οποιαδήποτε κίνηση θα ήταν λόγος για να τους γίνει έλεγχος. Αυτά τα δυσάρεστα, μαζί με τις επισκέψεις στην εκκλησία που πήγαινε ο σύντροφός της, στην οποία παρευρίσκονταν μόνο μαύροι (σημείο αναφοράς της κουλτούρας των μαύρων), την οδήγησαν στο να βρει την τζαμαϊκανή ταυτότητά της και ως αποτέλεσμα και του πατέρα της (δηλαδή να τις ξεχωρίσει).

Κάπου εδώ όμως σταματάνε οι καλές αναμνήσεις που έχει η La Havas με το τότε αγόρι της. Όπως αναφέρθηκε πριν, ήταν μουσικός και αυτός, γεγονός που δημιούργησε ανταγωνισμό και τοξικό κλίμα μεταξύ των δύο και αυτό έριξε κατακόρυφα την αυτοπεποίθησή της, σκεπτόμενη ότι δεν έχει το ταλέντο που χρειαζόταν. Όλο αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο, οδήγησε στον χωρισμό και κατά συνέπεια στην επιστροφή της στο Λονδίνο, όπου και επανενώθηκε με παλιούς φίλους, οι οποίοι την ενέπνευσαν και της έδωσαν την αυτοπεποίθηση που χρειαζόταν ώστε να συνθέσει αυτόν τον υπέροχο neo-soul δίσκο.

Και κάπου εδώ ξεκινάει η ανάλυση του δίσκου και των τραγουδιών, αρχίζοντας με το πρώτο τραγούδι και πιθανότατα το πιο εθιστικό. Το όνομά του Bittersweet (ισχυρή σύσταση να ακούσετε το full length) και όπως φαντάζεστε από τον τίτλο μιλάει για τις σχέσεις και συγκεκριμένα για εκείνη την περίοδο, όπου η φλόγα έχει αρχίσει να σβήνει και πρέπει να πάρεις μια τολμηρή απόφαση, η οποία όμως μπορεί και να σε αναγεννήσει. Η παρομοίωση αυτού του συναισθήματος με μια καλοκαιρινή βροχή είναι τόσο όμορφη και ταιριαστή που σε συγκινεί, ενώ το τραγούδι σε βάζει σε κλίμα απόγνωσης από τους πρώτους κιόλας στίχους, δίνοντας την εικόνα της (προβληματικής πια) σχέσης. Είναι μακράν το πιο έντονο και δυναμικό τραγούδι του δίσκου, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά, με φωνητικά που σε καθηλώνουν και έντονα R&B στοιχεία. Να σημειωθεί επίσης ότι σε μια συνέντευξή της ανέφερε ότι ‘αν είχε άλλο όνομα ο δίσκος θα λεγόταν Bittersweet’ και ότι σαν ιδέα το κομμάτι υπήρχε από το 2015 (οπότε και ηχογράφησε το 2^ο δίσκο της Blood).

*μην ξεχάσετε να ακούσετε live sessions με το εν λόγω τραγούδι όπως το εξής: https://www.youtube.com/watch?v=ukmCEQKk1iM&ab_channel=BBCMusic

Στην συνέχεια ακούμε το Read My Mind, το οποίο μας μεταφέρει σε ένα πρώιμο στάδιο αυτής της φανταστικής ερωτικής σχέσης που διαδραματίζεται στο album.  Το τραγούδι περιγράφει το συναίσθημα του να γνωρίζεις ένα νέο άτομο και να «χάνεσαι» σε έναν ωκεανό όμορφων συναισθημάτων, τυφλωμένος από τον έρωτα και έτοιμος να κάνεις το επόμενο βήμα με το άτομο απέναντί σου. Αυτή η μετάβαση γίνεται με μερικές λογοτεχνικές υπερβολές στο πρώτο κουπλέ, το οποίο λειτουργεί ως προοικονομία για το τι έπεται στην συνέχεια του δίσκου. Ανάλαφρο και με επίσης R&B ρυθμό, δεν κουράζει, αν και είναι σχεδόν 5 λεπτά.

Στο 3^ο κομμάτι συναντάμε το πιο folk και ήρεμο Green Papaya, όπου την πρωταγωνίστρια την κυριεύει το συναίσθημα του έρωτα, θέλοντας να αφήσει πίσω όποια αμφιβολία έχει πιθανώς ένα ερωτευμένο άτομο στην αρχή μιας σχέσης και δημιουργώντας κάτι πιο «σοβαρό», να βρει τον δρόμο της ευτυχίας με τον παρτενέρ της. Επιπλέον ο τίτλος του τραγουδιού δεν είναι καθόλου τυχαίος καθώς ο άγουρος καρπός (όταν είναι ακόμα πράσινος) της παπάγιας χρησιμοποιείται ως αφροδισιακό.

Μετά το όχι και τόσο ιδιαίτερο Green Papaya, ακολουθούν μερικά από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου, αρχίζοντας με το Can’t Fight. Στο εν λόγω κομμάτι ακούμε την Lianne να είναι απελπισμένη, μιας και προσπαθεί αλλά δεν μπορεί να αποχωριστεί το αγόρι της, όντας ακόμα ερωτευμένη με αυτόν, παρά το γεγονός ότι τα θέλω της δεν φαίνεται να συμφωνούν με τις ανάγκες τις, το οποίο έχει ως αποτέλεσμα να χάσει την εσωτερική της γαλήνη. Ένα τραγούδι που στηρίζεται στην αντίθεση των συναισθημάτων, με ανάλαφρη και ιδιαίτερη μελωδία από την κιθάρα του κομματιού που βοηθάει στην δημιουργία της αντίθεσης.

Μια απότομη αλλαγή τέμπο με το Paper Thin, όνομα το οποίο ταιριάζει γάντι στην μελαγχολική και αργή μελωδία, η οποία σε συνδυασμό με την «κουρασμένη» φωνή της Lianne εκφράζει την αλλαγή συναισθημάτων της πρωταγωνίστριας, όπου η απελπισία πια έχει κυριεύσει και την οδηγεί στην συνειδητοποίηση ότι πρέπει πρώτα να αγαπάς τον εαυτό σου για να αγαπάς κάποιον άλλο. Όμως, αν και υποψιάζεται ότι δεν αγαπάει τον εαυτό της αρκετά, ζητά απεγνωσμένα από τον παρτενέρ της να την αφήσει να του δείξει αγάπη. Παρά το γεγονός ότι φαίνεται να μιλάει στην σχέση της, όπως μάλλον έχετε ήδη καταλάβει, θεωρώ ότι ο χαρακτηρισμός Paper Thin αναφέρεται στην ίδια την Lianne, η οποία είναι πολύ «ευαίσθητη» ώστε να αντέξει τον αποχωρισμό, αλλά αναγνωρίζει ότι μπορεί να είναι η σωστή απόφαση.

Ο δίσκος συνεχίζει με το κάπως ψυχεδελικό interlude Out Of Your Mind, το οποίο θα μπορούσε να πει κανείς ότι δηλώνει εν μέρει το χάος που επικρατεί αυτήν την στιγμή στο μυαλό της πρωταγωνίστριας και το οποίο μας μεταφέρει σε ένα γνώριμο άκουσμα για τους φαν των Radiohead, το Weird Fishes, από τον δίσκο In Rainbows, έναν από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών βάσει της ίδιας. Το τραγούδι είναι παλιό αγαπημένο της, το οποίο συνήθιζε να κάνει cover στα live της. Είναι ουσιαστικά το πρώτο κομμάτι που αποφάσισε να συμπεριλάβει στον δίσκο της μετά από το live της ίδιας με την μπάντα της στο Glastonbury το 2019 και είναι και το κομμάτι που θα καθόριζε και την παραγωγή του άλμπουμ. Η ηχογράφηση του τραγουδιού με την μπάντα της ήταν τόσο θεραπευτική για την ίδια, που αποφάσισε ότι θα έπρεπε και το υπόλοιπο album να ηχογραφηθεί με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με τα μέλη της μπάντας παρόντα στο στούντιο στο Λονδίνο.

Έπεται το πολύ ρυθμικό και συνάμα στενάχωρο Please Don’t Make Me Cry, στο οποίο ακούμε μια πιο ευαίσθητη, ειλικρινή και ευσυνείδητη Lianne, η οποία θεωρώ ότι προσπαθεί να «σώσει» την σχέση, αναγνωρίζοντας τα λάθη του παρελθόντος και βλέποντας τις ουλές που άφησαν. Είναι άλλο ένα τραγούδι που αποτυπώνει το φωνητικό ταλέντο της και πώς δημιουργεί ρυθμό με την διακύμανση στην φωνή της.

Πια, στο Seven Times ακούμε μια απελευθερωμένη Lianne σε R&B μελωδίες, συνοδευόμενες από μια πολύ διακριτική ακουστική κιθάρα, να τραγουδάει για την ελευθερία που νιώθει πια, για το παρελθόν που έχει περάσει από πάνω της και πια δεν την πληγώνει. Δεν είναι διατεθειμένη να παίξει ξανά τα παιχνίδια του συντρόφου της και έχει την ψυχική δύναμη να φύγει μακριά του, ακόμα και αν ξέρει ότι αυτό θα τον πληγώσει.