Αναπάντεχος Έρωτας

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2015,

Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου, ιδρωμένος από την καλοκαιρινή ζέστη που δεν λέει να φύγει. Δεν είμαι καλά. Έδινα το μάθημα που χρωστούσα από πέρυσι και για ακόμα μια φορά δεν πήγε καλά. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν είμαι καλά. Ήταν και η Νάντια εκεί. Ένας καλοκαιρινός έρωτας. Ήταν το πιο όμορφο καλοκαίρι της ζωής μου. Και για την Νάντια το ίδιο. Έτσι έλεγε. Νιώθω να πνίγομαι. Βρέχω το πρόσωπο μου για να συνέλθω. Ζεσταίνομαι. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα για να μπει δροσερός αέρας και βουλιάζω στον καναπέ. Η ησυχία είναι εκκωφαντική αλλά δεν θέλω να δω τηλεόραση. Ανοίγω τοv υπολογιστή και γέρνω πίσω το κεφάλι. Παίζει το Sleepwalking man. Προσπαθώ να καταλάβω ποιος σταθμός θα έβαζε τέτοιο τραγούδι. Μετά θυμήθηκα ότι εχτές άκουγα την εκπομπή ενός παιδιού που γνώρισα σε ένα πάρτι και ήταν μέλος της ραδιοφωνικής ομάδας του πολυτεχνείου. Κλείνω τα μάτια και αρχίζω να χάνομαι. Δεν πέρασε πολύ ώρα και βλέπω την παραλία, την παραλία που η Νάντια μου χάρισε ένα κοχύλι. Ήταν σούρουπο και ο ήλιος κρυβόταν από τα καστανά μαλλιά της. Δεν είχα δει ομορφότερο θέαμα. Χαμογελούσε γλυκά. Δεν μας ένοιαζε τίποτα. Είχαμε ο ένας τον άλλο και κοιταζόμασταν. Κοιτούσαμε ένα καραβάκι που έπλεε. Δεν ήμασταν εκεί αλλά φανταζόμασταν να σαλπάρουμε μακριά χωρίς να μας νοιάζει ο προορισμός. Ανοίγω τα μάτια και ακούω την φωνή μιας κοπέλας να λέει ότι μόλις ακούσαμε το sail away. Ένιωθα παραδομένος σε μια φαντασίωση που με οδηγούσαν οι επιλογές των παιδιών του ράδιου. Δεν ήθελα κάτι άλλο. Κλείνω τα μάτια ξανά και ταξιδεύω με το wilder mind αυτή την φορά στα άσπρα σοκάκια του νησιού. Το αέρινο φόρεμά της, το γλυκό χαμόγελό της, το άρωμα της. Ερωτευόμουν ξανά από την αρχή. Έπιασα τον εαυτό μου να γελάει. ¨Ας αλλάξουμε ύφος και ας ανέβουμε¨, λέει ο Γιάννης. Δεν τον ήξερα, δεν είχα ιδέα ποιος ήταν. Εκείνη την στιγμή όμως ταξίδευα μαζί του. To the moon and back, paradice city, I was made for lovin’ you, Just feel better και άλλες τόσα τραγούδια. Τα συναισθήματα μέσα μου φούσκωναν σαν αλυσιδωτή αντίδραση. Πλέον τραγουδούσα δυνατά, χόρευα και ήμουν χαρούμενος. Εκείνη δεν ήταν εδώ αλλά υπήρχαν οι αναμνήσεις. Πέρασαν δύο ώρες και ένιωθα λες και πέρασε ένα τέταρτο. Ο Γίαννης καληνυχτούσε. Ήταν η σειρά της Μαρίας και της Νεφέλης. Η σειρά του Στέλιου. Η σειρά του Χάρη. Η δική μου σειρά. Ναι, θέλω να γίνω και εγώ μουσικός παραγωγός και με την μουσική μου να ταξιδεύω μαζί με άλλους. Είχα ξαναερωτευτεί. Αλλά αυτή την φορά είχα ερωτευτεί κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό. Είχα ερωτευτεί τον ήχο, την μουσική. Κάτι άυλο αλλά τόσο δυνατό. Δεν ένιωθα μόνος. Τα τραγούδια με ένωσαν με άτομα που ήταν σε διαφορετικά μέρη αλλά ταυτόχρονα ήταν σαν να ήταν όλα εκεί μέσα σε εκείνα τα δυο ηχεία. Αύριο θα καταθέσω αίτηση για την ραδιοφωνική ομάδα. Θα είναι τέλειο, θυμήσου το. Καληνύχτα.

Π.Τ.