ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Θα σου βάλω μια πρόκληση. Θέλω να θυμηθείς την τελευταία φορά που είπες «Βλέπουμε» ή «Από αύριο». Θέλω τώρα να το ξανασκεφτείς… Αν ήξερες την κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα, θα το έλεγες; Πόσους καφέδες άφησες στο «θα κανονίσουμε», πόσους φίλους στο «μιλάμε»; Πόσα ποτά δεν ήπιες και πόσες βραδιές δεν έζησες; Δε θα σε ψυχοπλακώσω άλλο (νομίζω), μην ανησυχείς. Είναι ξεκάθαρο πού θέλω να το πάω. Θα μου επιτρέψεις, όμως, να χρησιμοποιήσω έναν πιο χαλαρό λόγο, μιας και νομίζω ότι το έχουμε κι οι δύο ανάγκη.  Αλλά πρώτα, ας θέσουμε ένα χρονικό πλαίσιο.

Είναι Απρίλιος του 2020, ο Covid-19 σαρώνει την υφήλιο και το #menoume_spiti σου έχει γίνει εφιάλτης (για να μη πω ο Σ. Παπαδόπουλος). Έχεις εξερευνήσει κάθε γωνιά του σπιτιού, έχεις ανοίξει κάθε ντουλάπα και κάθε συρτάρι κι έχεις ανακαλύψει όλα τα αντικείμενα που είχαν ξεχάσει το φως της μέρας. Ανακάλυψες ότι έχεις ταλέντο στο στοίβαγμα πλαστικών ποτηριών κι ότι ο γείτονάς σου είναι μεταλάς. Αν πάλι ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που κάνουν ζωή και κότα μέσα στο σπίτι, σε ζηλεύω! Για την πλειοψηφία όμως, αυτοί ήταν (κι ίσως να είναι) οι πιο δύσκολοι μήνες της ζωής μας. Κλεισούρα, απομόνωση, μοναξιά κι όλα αυτά που δε νομίζω ότι χρειάζεται να σου υπενθυμίσω.

Μια από τις βασικότερες αρχές που μάθαμε όλοι σαν παιδιά, είναι να κοιτάμε και τις δύο όψεις τους νομίσματος. Κι αν δυσκολεύεσαι να βρεις θετικά στην όλη κατάσταση (που δε σε αδικώ, εδώ που τα λέμε), μπορείς από όλα αυτά να κρατήσεις το «μάθημα» ή το ηθικό δίδαγμα. Τι μας έμαθε λοιπόν η καραντίνα; Τι πρέπει να κρατήσουμε από όλο αυτό;

Πολλά! Μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα συλλογικό crash test. Μπορεί να πληγωθείς, να πονέσεις ή και να νιώσεις ότι σπας. Αλλά, χωρίς να θέλω να γίνω μπανάλ, το «Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό» δε θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο. Ακόμα κι όταν νιώθεις ότι χάνεσαι, ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Οι ώρες που πέρασες κοιτώντας το ταβάνι, τον τοίχο ή και τ’ αστέρια, ήταν ώρες πολύτιμες που υπό άλλες συνθήκες, ίσως και να μην τις αξιοποιούσες έτσι. Αν, λοιπόν, η ζωή είναι ζωγραφιά, ώρες σαν κι αυτές είναι ένα βήμα πίσω από τον καμβά. Κοιτάς, αξιολογείς, επαναπροσδιορίζεις, διορθώνεις και σχεδιάζεις!

Σχέδια… Πόσο αταίριαστη και ξένη φαντάζει σαν λέξη; Πόσα σχέδια είχες και πόσες σκέψεις είχες κάνει; Πόσα ταξίδια, εκδρομές και ιδέες δεν υλοποίησες; Πόσα κατέρρευσαν σε μια στιγμή; Τι πάει να πει όμως αυτό; Είναι όλα μάταια και δεν έχει νόημα τίποτα; Φυσικά και όχι… Δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή! Είναι η ευκαιρία σου να αποδείξεις το πείσμα, το πάθος και την επιμονή σου! Γιατί αυτά θα καθορίσουν τι κατέρρευσε και τι αναβλήθηκε. Εδώ θα κριθεί ποιος τα παράτησε και ποιος εκμεταλλεύτηκε το χρόνο του για να επανέλθει δυναμικότερα! Η επιλογή είναι δική σου και δε θα την κάνει κανείς για σένα.

Για τους περισσότερους βέβαια, δεν είναι ιδανικό σενάριο. Θα προτιμούσαμε να τα είχαμε εκπληρώσει όλα στην ώρα τους, παρά την ευκαιρία που μας δόθηκε, γιατί ναι! Έτσι θέλω να το βλέπεις. Ευκαιρία! Για να μην επαναλαμβάνομαι όμως, η ζωή μας δεν είναι μόνο ταξίδια και μεγάλα project. Είναι όλα αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα που τελικά έδιναν όλη την ουσία. Την πίκρα και τη γλύκα. Το δάκρυ και το γέλιο… Ο πρωινός καφές στον άθλιο καναπέ του γραφείου, οι άνθρωποι που σε καλημέριζαν με ένα πλατύ χαμόγελο ή με ένα βλέμμα απάθειας σα να σου έλεγαν «εσύ μας έλειπες», οι βόλτες με το αυτοκίνητο, οι μαζώξεις στα σπίτια, οι εξορμήσεις στα πιο όμορφα μέρη κι εκείνα τα Σαββατόβραδα που δε ξεχώριζες το κινητό απ’ το πορτοφόλι σου. Κι αν όλα αυτά ακούγονται μακρινά, τότε ξέρεις πόσο σου λείπουν. Μπορεί να μη τα έχεις τώρα, αλλά ένα είναι σίγουρο. Δε θα τα ξαναδείς με το ίδιο μάτι… Πλέον θα πίνεις καφέ στον καλύτερο καναπέ και θα χαίρεσαι που βλέπεις κάποιον πρώτη φορά. Η βόλτα με το αυτοκίνητο θα είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής σου και το Σαββατόβραδο εκείνο, η νύχτα της ζωής σου… Δεν θα είμαι ο πρώτος που στο λέει, αλλά δυστυχώς οι άνθρωποι είμαστε αχάριστοι. Δεν εκτιμάμε κάτι μέχρι να το χάσουμε. Κι επειδή τώρα τα έχουμε χάσει σχεδόν όλα, σκέψου πόσο διαφορετικά θα είναι τα πράγματα μετά.

Βέβαια, διαφορετικοί θα είμαστε κι εμείς. Διαφορετικοί θα είναι οι φίλοι σου, διαφορετική κι η οικογένεια σου. Κι όπως σε κάθε δύσκολη κατάσταση, έτσι και τώρα οι μάσκες πέφτουν (no pun intended). Βγαίνοντας από όλο αυτό θα δεις ποιοι πραγματικά ήταν δίπλα σου. Ποιοι σε στήριξαν και ποιοι ήταν εκεί για σένα. Κι ακόμα κι αν άλλαξαν, ποιοι παρέμειναν αυθεντικοί. Κι αν θες τη συμβουλή μου, αυτούς που έφτασαν μαζί σου μέχρι τέλους, κράτα τους γερά… Είναι αυτοί που δεν έμειναν στα λόγια, αλλά τα απέδειξαν έμπρακτα.

Βλέπεις, οι άνθρωποι στα δύσκολα πάντα αλλάζουμε. Προσαρμοζόμαστε και συμβιβαζόμαστε. Γιατί όμως να πρέπει να δεις τα χειρότερα για να αλλάξεις; Αν μη τι άλλο, όλο αυτό μας απέδειξε για πόσα είμαστε ικανοί και πόση δύναμη κρύβουμε. Και θέλω να πιστεύω ότι στο τέλος, θα είμαστε όλοι πιο πρόθυμοι και δεκτικοί σε αλλαγές. Είτε του εαυτού μας, είτε του κόσμου γύρω μας.

Τι μας έμαθε λοιπόν όλο αυτό; Πάνω απ’ όλα, μάθαμε καλύτερα τους εαυτούς μας. Ανακαλύψαμε και επεκτείναμε τα όρια μας, αλλά συνειδητοποιήσαμε και πόσα θεωρούσαμε δεδομένα. Μάθαμε πως μπορούν όλα να ανατραπούν από το πουθενά και θέλω να ελπίζω ότι μάθαμε πώς να εκμεταλλευόμαστε προς όφελος μας, ακόμα και την πιο δύσκολη κατάσταση. Μάθαμε για τους ανθρώπους γύρω μας και πάνω από όλα, μάθαμε να εκτιμάμε ακόμα και τις πιο «ασήμαντες» πτυχές της καθημερινότητας μας.

Θα ήθελα πολύ να σου πω πώς όλα τελειώνουν όπου να ναι, αλλά κανείς μας δε μπορεί να ξέρει. Το πώς θα το αντιμετωπίσεις είναι στο χέρι σου. Εγώ θα σου πω απλά ότι εφόσον έφτασες μέχρι εδώ, δε σε σταματάει τίποτα από το να συνεχίσεις. Να συνεχίσεις να μαθαίνεις, να συνεχίσεις να παλεύεις. Να συνεχίσεις να εκτιμάς και να αναγνωρίζεις. Για όλα αυτά που αξίζουν, τα μικρά και τα μεγάλα. Για όλα όσα δε ζήσαμε. Για όλα όσα θα ζήσουμε. Για όλα αυτά που ονειρεύτηκες. Για όλα όσα μας έμαθε το σήμερα. Για όσα «αύριο» δεν ξημέρωσαν. Για όλα αυτά, κράτα γέρα… Και σε περιμένω στο τέλος!

(Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους ήταν και είναι δίπλα μου, σε όσους με ανέχτηκαν στα καλύτερα και στα χειρότερα. Δε χρειάζεται να τους αναφέρω ονομαστικά. Ξέρουν… Και για όλους εκείνους τους καφέδες που «ακυρώσαμε», απλώς τους αναβάλαμε!)