Μια λέξη, τέσσερα γράμματα

Χαρά.

Μία λέξη.

Τέσσερα γράμματα.

Μόλις το είδες σίγουρα σκέφτηκες κάτι.

Πολλοί θα σου πουν πως, όσο μεγαλώνουμε οι χαρές λιγοστεύουν.

Εγώ θα σου πω πως όσο μεγαλώνεις απλά σταματάς να δίνεις βαρύτητα στα πράγματα που σε έκαναν να νιώθεις χαρά παλαιότερα.

Ξέρεις έχω πέσει και εγώ σε αυτή τη παγίδα… Ακόμα πέφτω συχνά.

Οι παλιές χαρές μου αφήνουν μια πικρία, τις θέλω πίσω.

Θέλω πίσω τις μέρες που ξεκινούσαν νωρίς το πρωί με καφέδες στο μπαλκόνι και τελείωναν με μπύρες τα ξημερώματα σε ταράτσες.

Θέλω πίσω τα μεσημέρια στην παραλία, που ήμασταν όλοι ξαπλωμένοι πάνω στις πετσέτες μας και νιώθαμε τα μάγουλα μας να καίγονται από την ζέστη.

Θέλω πίσω τις κόντρες στην θάλασσα, τις πατητές και τις βουτιές από το λιμανάκι του χωριού.

Θέλω πίσω τα κοκτέιλ που παίρναμε από το παραθαλάσσιο μπαρ σε σχήμα βαν.

Θέλω πίσω τις συναυλίες.

Θέλω πίσω τα απογεύματα που παίρναμε το λεωφορείο για να γυρίσουμε σπίτι.

Θέλω πίσω τις φθινοπωρινές βόλτες με τον μουντό καιρό που τόσο αγαπώ.

Θέλω να ξανά χορέψω στην βροχή με την παρέα μου και την επόμενη μέρα να κάνουμε διαγωνισμό πυρετού.

Θέλω να κάτσω ξανά δίπλα στην σόμπα από το μαγαζί που συχνάζαμε και να πίνω τον ζεστό καφέ μου, ενώ έξω χιονίζει.

Θέλω να ξανά νιώσω αυτό το χάδι στο πρόσωπό μου, όπως την μέρα στον σταθμό.

Θέλω…

Θέλω…

Ελπίζω οι επόμενες χαρές να είναι εξίσου μεγάλες, ή και μεγαλύτερες.

Πάντως είμαι εδώ,

και δεν έχω σκοπό να ξανά χάσω καμία.