Ρουτίνα
Written by Cafuné on November 18, 2021
Και οι μέρες περνούν και φεύγουν χωρίς να μας ακουμπήσουν.
Και μένουμε ένα σώμα που αιωρείται στον χρόνο προσπαθώντας να βρει ηρεμία όσο στο κεφάλι του ηχεί μια και μόνο φράση.
“Ζεις ή επιβιωνεις;”
Ένας πικρός καυτός καφές, ένα μουντό ψυχρό πρωινό, ένα τσιγάρο να μου υπενθυμίζει πως κάτι
-στην τελική-
καίγεται για μένα.
Ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης να μου θυμίζει την ζωή που δεν έχω, λίγο καθάρισμα να περάσει η ώρα, τσάντα, πορτοφόλι, κινητό, ακουστικά, κλειδιά και κάτι πεταμένα ρούχα που είχα αφήσει στην καρέκλα για να έχω έτοιμα και φεύγω.
Μυρωδιά βροχής, μικρές στιγμές γαλήνης και περπάτημα μέχρι την στάση του αστικού. Μουσική και γύρω άνθρωποι που πηγαίνουν στις δουλειές τους.
Εισιτήριο, οδηγοί δυσαρεστημένοι από την εργασία τους και ένα αστικό ασφυκτικά γεμάτο με άτομα που ο καθένας έχει τα δικά του.
Αναζήτηση του εαυτού μου ανάμεσα στο πλήθος, ελπίδα πως δεν είμαι μόνη μου εδώ. Αποπνικτική ατμόσφαιρα και ανυπομονησία άφιξης στον προορισμό μου για λίγο καθαρό αέρα.
Αέρας. Δευτερόλεπτα ανασυγκρότησης και κατευθείαν αμφιθέατρο για μάθημα.
Βουή. Και άλλος καφές. Πρόσωπα γνώριμα μα ελάχιστα οικεία. Πρώτες καλημέρες με άτομα που αγαπώ, πρώτα χαμόγελα, πρώτα γέλια. Μάθημα, απορίες, ερωτήσεις και λίγο χάζεμα. Ηρεμία.
Λίγο τάβλι, συζητήσεις, φαγητό και άραγμα. Και άλλη μουσική. Λίγο διάβασμα, ξανά καφές και επιστροφή στο σπίτι.
Μερικά τηλέφωνα, μπάνιο και βραδινή ήρεμη έξοδος.
Παρέα, ποτό, τραγούδια και δημιουργία αναμνήσεων που σε λίγο καιρό θα νοσταλγούμε.
Σπίτι, μουσική, άγχος και κρίσεις πανικού. Καυτά ντουζ και άλλα τσιγάρα.
Ύπνος.
Και οι μέρες περνούν και φεύγουν χωρίς να με ακουμπήσουν.
Και μένω ένα σώμα που αιωρείται στον χρόνο προσπαθώντας να βρει ηρεμία όσο στο κεφάλι του ηχεί μια και μόνο φράση.
“Ζεις ή επιβιωνεις;”
Γιάννα Τσαλίμη On December 23, 2021 at 16:51
Το ότι στέκεσαι παρατηρητής στη ζωή σου, από μόνο του προμηνύει θετικά για τη συνέχεια. Χρειάστηκε να φθάσω κοντά στα 55 μου χρόνια για να καταφέρω να παρατηρήσω τη ζωή μου και να αναρωτηθώ τί κάνω εδώ. Από τότε πού είμαι σε αυτή τη θέση προχωρώ ακάθεκτη στην αυτογνωσία, πετώντας ανθρώπους και συμπεριφορές έξω, αλλά και συγχωρώντας και κατανοώντας το μέγεθος της τραγικότητας της ανθρώπινης φύσης !